ÖZÜNÜ ÖYRƏTDİN
Bir darıxmaq qədərsən…
Əsgər yuxusu kimi şirindir sevgin.
Desəydim sənə möhtacam
bir əsgərin susuzluğutək –
inanardın?
Məni sıxan xatirələr səngərin
soyuqluğuna bənzəyir.
Özüm-öz səngərimdə
ürəyimlə vuruşmaqdayam…
Ac quşların yem axtardığı qədərdi
sənin gəlişinə boylanmağım…
Üşüdür duyğularımı inamsızlığın
bütün hərfləri,
bir az da külək kimi qarışdırırsan.
Gözlərimdə ləpələnən
kipriklərimin ucunda
görünməyəcək yuxularımı …
Sevgi bu idimi…
vaxtsız öz dünyandan
köçürsən, yaşasan da.
Dar ağacı kimi xatirələrdən asılırsan…
İndi sinəmə çəkilmiş dağların ətəyində
bir əsgər yuxusu göynəyir
boş qalmış səngərə sarı…
Yadındamı,
özünü öyrətməyəsən demişdim…
Mən elə ilk gündən öyrənmişəm
itirənlərin əşyalarını axtarmağa!
GEDİŞİN KİMİ
Yenə yoxluğunun mənzilinə
qorxa-qorxa addımlayır
inamım.
İntihar etmiş adam kimidir
asılan pərdələr,
gözlərimə çəkilmir.
Yenə gündəliyini yazır
halından şikayətçi qadın.
Qüruru təzim edir sənsizliyə,
təkliyini içirir ürəyinə.
Xatirənə bələnib səndən əkiz
günləri.
Bir şeir də doğulur
yuxusu haram,
gecənin qucağında çırpınan…
Dön, barışdır eşqini
səndən küsən yerdə.
Səndən yoxsul qalıb
yarım olan nə varsa…
Ümidsizlik…
Çarəsizlik…
Sənsizlik…
İndi üzümə zillənib
qəhqəhə dolu arsız yoxluğun.
Bu fəsil də narazı keçir,
geriyə baxmadan
uzaqlaşır ömürdən.
Səssiz gedişin kimi…
GETDIN…
Ürəyim imtahanda,
yola salır tələsən qonağını.
Kirpiklərim ovcunda su tutub arxasınca səpməyə…
Yolu uğurlu ola…
Əllərim havadan asılmazdı,
geriyə boylanan məyus baxışları olmasaydı.
Biz başqa dünyanın
adamlarıydıq,
könlümüzün dil tapmadığı bir dünyanın.
Keçmişdəki yuxuların şirinliyi itirmiş,
xatirələr hüznə bürünüb gələndə.
Sən gedirsən,
ürəyimi ovcunda kölə
edən əllərin sahibi.
Qoy küləklər qucaqlasın məni
sənin əvəzinə,
Hava da üşüsün kimsəsizliyimə
əllərim kimi.
Səbrim, sən də möhkəm ol,
yoldadır səbrsiz adlı edam cəzasına
hökm edən.
Gəlir səni dar ağacından asmağa…
SƏN KI QATIL KÜLƏKSƏN…
Yenə yuxusuz külək
əsnəyir qucağıma.
Bəzən mehriban qəh-qəhən kimi çırpılır
qulağıma.
Sən ki qatil küləksən,
toxunma saçlarıma,
qarışma nəfəsimə.
Yalançı əllərini uzatma
olanımı almağa.
Boylanma eyvanımdan görünən
vəfalı tənhalığa…
Susmağımla gizlənməz
günahların qədəhi,
gözlərim çoxdan yazır
sözünə xilafları.
Və yeni səbr doğulur
bəlkələri udmağa…
Bir ovuc qucaq açır
ləpələnən dəniz də
yenidən doğulmağa…
Aygün Fikrət Hüseynzadə
