XEYİRXAH RƏNGLƏR
Rənglər yan-yana düzülmüşdü. Qara rəng yenə ağ rəngə söz atmağa başladı:
-Sən ağappaq turp kimisən. Rəngin elə ağarıb ki, elə bil kimdənsə bərk qorxmusan. Sənə bir ləkə düşsə, çətin təmizlənərsən, ha, ha, ha…
Ağ rəng bu dəfə ona cavab vermək istəmədi. Düşündü ki, onsuz da ona cavab verməyin mənası yoxdur. Qara yenə öz bildiyini edəcək. Ona qoşulduqca daha da həddini aşacaq. Qara isə söz ehtiyatı bitənə qədər danışdı. Axırda gördü ki, ona baş qoşan yoxdur. Pərt oldu…
Bir azdan rənglər əl-ələ verib bir uşaq evciyini rəngləməyə yollandılar.
Heç kəs qara rəngin əlindən tutmadı. “Kobud, qoy tək qalsın”- deyə, dostları ondan uzaq durdular…
Rənglər göyçək bir qızcığazın evciyini elə gözəl bəzədilər ki, uşaq sevincindən atılıb-düşdü. Sonra üzünü rənglərə tutub dedi:
-Sağ olun, mənim əziz, mehriban dostlarım. İndi mən qonaq çağıra bilərəm. Gör nə qəşəng evim oldu!
Rənglər yorulmuşdular. Onlar bir ağacın kölgəsində oturub dincəlməyə başladılar. Çəhrayı rəng dostlarına dedi:
-Biz gərək həmişə xeyirxah işlər görək. Gördünüz, balaca qız necə sevindi. Yoxsa qara rəng kimi, ona-buna söz atır. Elə bil başqa işi-gücü yoxdur. Səhər də ağ rəngi incitdi…
Bütün rənglər Çəhrayının dediklərinə şərik oldular. Qara isə boynu bükük, tək qalmışdı. Rəngi də lap qaralmışdı. Deyəsən, səhvini başa düşmüşdü. Başını qaldırıb bir kəlmə belə söyləmirdi…
