ANALAR DA YORULUR.
Uşaqkən Anamın ən yaxın rəfiqəsinin Allah olduğunu zənn edərdim.
Çünki Anamın Ondan başqa kiminləsə dərdini bölüşdüyünü görməmişdim.
Və Allahın da ən yaxın rəfiqəsinin Anam olduğunu sanardım.
Nə zaman Anam ondan sıxıntılarının azalmasını istəsə idi, səhərisi gün Allaha “məni eşitdiyini bilirdim”, deyib şükür edərdi.
Ümidsiz insanlar ağır xəstələrə bənzərlər, həyata hər zaman daha qüvvətlə sarılırlar.
Anam da bütün ümidini Allaha təslim etmişdi.
Çünkü nə olur olsun Allahın onu darda qoymayacağından əmin idi.
Bilmirəm nədənsə uşaqkən həmişə düşünərdim ki, Anamın sehr gücü var.
Və elə bilirdim ki, o bunu bizdən gizlədir.
Ailədə çox uşağın olması gözəl görüntü versə də, onların qayğılarının verdiyi çətinlikləri isə yalnız analar bilir.
Nə çətinliklərlə qarşılaşırdıqsa qarşılaşaq O hər zaman çıxış yolu tapırdı.
Anamın sehirli gücü var idi. Onun gücü adında idi.
“Hər dəfə yeməyimizi yeyib süfrədən qalxarkən, anamın “doydunuzmu?” sualı, bizim isə ” doyduq” cavabımız onun ürəyindəki bütün dərdlərinə su səpərdi.
Sanki qarnımız tox olunca bizim başqa dərdimiz olmayacaq.”
Allah yoxsa Anam?..
Anam sağ olanda bu sualla qarşılaşsaydım, heç tərəddüd etmədən Anam, deyərdim.
Bilirdim ki, o məni Allahın sevdiyi kimi sevir, Allahın qoruyacağı kimi qoruyur.
İndi Anam yoxdur.
Anamdan sonra yəqin ki, bu sualla qarşılaşsam, Allah, deyərəm.
Çünkü bilirəm ki, Anam gedərkən məni ən yaxın rəfiqəsinə tapşırıb.
Çünkü onu da bilirəm ki, məni Anam kimi sevəcək, Anam kimi qoruyacaq yalnız O ola bilər.
Anam xəstə olarkən anladım ki, onun heç bir sehirli gücü yox imiş.
İllərdir övladlarına xərclədiyi gücü artıq tükənmişdi.
Daha ən yaxın rəfiqəsi olan Allahdan belə kömək istəmirdi, bəlkə də yorulmuşdu.
Mən Anam ölərkən anladım.
Analar da yorulur.
