“Meşənin nəfəsi”
Bir vaxtlar sıx meşələrin arasında yerləşən, kiçik və sakit bir kənd var idi. Bu kənddə yaşayan insanlar təbiətlə harmoniyada yaşamağı öz ənənələrinə çevirmişdilər. Meşə onların evi, çayı onların suyu, günəş isə həyat mənbəyi idi. Amma bir gün bu harmoniya təhlükə altına düşdü.
Kəndin kənarında böyük bir şirkət meşəni kəsmək üçün hazırlıqlara başlamışdı. İnsanlar əvvəlcə bu xəbərə inanmamışdı. Axı meşə təkcə onların deyil, eyni zamanda quşların, heyvanların və ağacların da evi idi. Amma şirkət öz qərarını vermişdi: nəhəng fabriklər tikiləcək, ağaclar kəsiləcək, çay isə fabriklərin tullantılarını daşıyan axar olacaq.
Kəndin ən yaşlısı olan Əli baba insanları bir araya topladı. O, təbiəti qorumağın yalnız sözlərlə mümkün olmayacağını, hər kəsin bir addım atmalı olduğunu dedi:
– Meşə bizə həyat verdi. İndi biz onun üçün ayağa qalxmalıyıq!
İnsanlar birlikdə çalışaraq meşəni qorumaq üçün bir plan qurdular. Uşaqlar ağaclara kağızlarla “Mənə toxunma!” yazdı və hər ağacın altına oturdular. Qadınlar meşədəki kiçik heyvanları təhlükəsiz yerlərə köçürdülər. Kişilər isə fabrik işçilərinin gəlişini dayandırmaq üçün sədd çəkdilər.
Şirkət isə bu müqavimətə qarşı hiyləgər idi. Onlar kəndə gələn bir neçə nümayəndə göndərdilər və insanlara pul təklif etdilər. Amma kəndlilər razılaşmadı. Çünki pulla yenidən bir meşə tikmək mümkün deyildi.
Bir gün böyük bir yağış yağdı. Şirkət işçilərinin qurduğu texnikalar palçıqda batdı. Meşə sanki özünü qoruyurdu. Bu fırtına kəndlilərə bir mesaj verdi: təbiət onların yanındadır, amma onları qorumaq üçün birlikdə mübarizə aparmalıdılar.
Aylarca davam edən bu mübarizə nəticə verdi. Şirkət meşəni kəsə bilməyəcəyini anlayıb, ərazini tərk etdi. İnsanlar öz birlikləri və sevgiləri ilə təbiəti qoruya bildilər.
O gündən sonra hər il kəndlilər meşənin bir hissəsində “Həyat Bayramı” adlı tədbir təşkil etməyə başladılar. Bu bayramda insanlar ağac əkir, təbiəti qorumağın vacibliyini öyrənir və meşənin gözəlliyinə təşəkkür edirdilər. Meşə isə onların himayəsində çiçəklənməyə davam edirdi.
Təbiət onları qoruduğu kimi, onlar da təbiəti qoruyurdular. Bu dövran heç vaxt dayanmadı. Çünki onlar bilirdi: təbiət yox olarsa, həyat da yox olar.
Heç vaxt bitməyən sevgi hekayəsi
Bir vaxtlar kiçik, dəniz qırağında yerləşən bir kənddə yaşayan iki gəncin – Aras və Elinanın taleləri möcüzəvi bir şəkildə kəsişdi.
Elina rəssam idi. O, hər səhər dəniz qırağına gedib gün doğumunun rənglərini kətanına köçürərdi. Onun şəkilləri kənddə hər kəs tərəfindən bəyənilərdi, amma heç kim bilirdi ki, Elinanın ürəyi onun rəsmində çəkdiyi gözəlliklər kimi boş idi.
Aras isə dənizçi idi. O, kəndə nadir hallarda qayıdırdı, amma hər dönüşü bir bayrama çevrilirdi. Arasın üzündə hər zaman isti təbəssüm olurdu və dəniz macəralarını danışmaqla kəndi heyran edirdi. Lakin heç kim bilirdi ki, onun səsi dəniz kimi sakit, amma içindəki fırtına kimi qarışıq idi.
Bir gün, dənizdə güclü bir fırtına qopdu. Kənddə hər kəs qorxu içində idi, çünki Arasın gəmisi geri dönməmişdi. Elina həmin axşam dəniz qırağına gedərək, heç vaxt etmədiyi bir şey etdi – o, yağışın altında dayanıb, fırtınalı dənizin rəsmini çəkdi. Bu rəsmin fərqli olduğunu hiss edirdi. Onun rəsmi ilk dəfə ağrı və ümidlə dolu idi.
Bir neçə gün sonra, Aras kəndə qayıtdı. Yorğun, amma sağ-salamat. Elina Arası görəndə ürəyində qəribə bir istilik hiss etdi. O isə, Elinanın rəsmini görəndə bir söz belə deyə bilmədi. Çünki həmin rəsmdə o, öz ruhunu tapmışdı – sərbəst, amma itkin.
O gündən sonra onlar bir-birilərini daha tez-tez görməyə başladılar. Elina Arasa rəsmləri ilə danışdı, Aras isə ona dəniz hekayələrini danışdı. Onlar bir-birini tamamlayırdı.
Bir gün, gün batımı zamanı Aras Elinaya yaxınlaşıb dedi:
– Dəniz məni həmişə özünə çağırırdı. Amma indi başa düşürəm ki, mənim limanım sən imişsən.
Elina susdu, amma gözlərindəki yaşlar hər şeyi dedi. Həmin gündən bəri Aras dənizlə vidalaşdı və Elina ilə birlikdə öz kəndlərində yeni bir hekayə yazmağa başladılar – sevginin heç vaxt bitməyən hekayəsini.
Qırıq vaza sirri
Gecənin qaranlığı şəhəri susqun bir pərdə ilə örtmüşdü. Əlindəki soyuq qəhvə fincanını masaya qoyan dedektiv Jack Carter, qarşısındakı sənədləri diqqətlə nəzərdən keçirirdi. Bu iş onun karyerasının ən mürəkkəb işlərindən biri idi. Əgər həqiqətə çatmasa, təkcə bir həyat yox, bir çoxlarının həyatı məhv ola bilərdi.
Şəhərin ən məşhur iş adamlarından biri olan Richard Evans öz lüks malikanəsində ölü tapılmışdı. Hər kəs bunun ürək tutmasından baş verdiyini düşünürdü, amma Jack üçün bu, adi bir ölüm deyildi. Hadisə yerində bir neçə şübhəli iz vardı: yerə düşmüş qırıq bir vaza, qan ləkəsi və külqabıda tapılmış yad bir siqaret kötüyü. Maraq doğuran məqam isə Richardın siqaret çəkməməsi idi.
Jack, Richardın həyatını araşdırmağa başladı. İlk olaraq Richardın biznes ortağı Michael Blake diqqət mərkəzinə düşdü. Onların arasında son vaxtlar ciddi mübahisələr olduğu məlum idi. Eyni zamanda Richardın qardaşı oğlu Ryan, miras məsələlərinə görə dayısına qarşı narazı idi. Digər tərəfdən, Jack Richardın keçmiş həyat yoldaşı Laura Williams haqqında maraqlı məlumatlar əldə etdi. Onun bir neçə dəfə gizli şəkildə Richardla görüşdüyü iddia edilirdi.
Jack, ilk olaraq Michael ilə görüşdü. Michael soyuqqanlı idi və özündən əmin danışırdı:
– Bəli, aramızda bəzi biznes mübahisələri olmuşdu, amma mən Richardı öldürəcək qədər uzağa getmərəm. Hadisə vaxtı isə şəhərdən kənarda idim, bunu sübut edə bilərəm.
Michaelın alibisi təsdiqləndi. Növbəti şübhəli Ryan idi. Jack onunla görüşəndə, Ryan qəzəbini gizlədə bilmirdi:
– Richard hər şeyi özünə saxladı! Mənim ailəmin haqqı olan mirasdan bizi məhrum etdi! Amma mən qatıl deyiləm. O mirası onsuz da geri alacaqdım.
Ryanın qəzəbli olduğunu Jack hiss etdi, amma onu cinayətlə bağlayan heç bir sübut yox idi.
Son olaraq, Jack keçmiş həyat yoldaşı Laura ilə görüşdü. Laura, hər zaman diqqət mərkəzində olmağı sevən, zərif, amma sirli bir qadın idi.
– Mənim Richardla heç bir əlaqəm qalmamışdı, – deyə Laura sakit səslə söylədi. – Onunla yalnız qızımız üçün danışırdıq.
Jack, qadının dediklərinə şübhə ilə yanaşdı. Çünki hadisə yerində tapılan təbaşir izləri Richardın nəvəsi Ethanın oyuncaqları arasında idi. Ethan hadisə gecəsi təsadüfən bir detal görmüşdü, amma qorxusundan danışmamışdı.
Nəhayət, Jack Ethanı danışmağa razı saldı. Ethan dedi:
– Mən orada qadın gördüm. Saçları qara idi və o, mənim nənəmə oxşayırdı.
Jack üçün hər şey aydınlaşdı. Laura, Richardın evinə qəzəblə gəlmişdi. Onlar arasında ciddi bir mübahisə olmuşdu və həmin mübahisə zamanı Laura təsadüfən onu vurmuşdu. Qırılmış vaza bu qəzanın nəticəsi idi.
Jack Lauranı yenidən sorğuya çağırdı. Bu dəfə o, göz yaşları içində hər şeyi etiraf etdi:
– Mən onu öldürmək istəmirdim! Sadəcə mübahisə etdik, amma bu baş verdi…
Cinayətin təfərrüatları aydın idi. Laura cinayəti etiraf etdi və Jack üçün daha bir iş uğurla tamamlandı. Lakin bu, onun üçün yalnız bir gecə idi. Jack yenidən masasına qayıdıb növbəti sirri açmaq üçün sənədlərə baxmağa başladı. Şəhərin üzərinə yenidən qaranlıq çökürdü, amma həqiqət axtarışı heç vaxt dayanmayacaqdı.
