İnformasiya bolluğu, Ünsiyyət qltlığı.
Zaman dəyişdi…
Uşaqların səsləri həyətdən deyil, telefonların ekranından gəlir indi.
Gənclərin baxışları göyə yox, ekrana dikilib — həyatın bütün mənası sanki o balaca işıq qutusuna sığışıb. Və beləcə, dünyanın ən böyük qaranlığı o parıltının içindən doğur.
Bu gün bir yeniyetmə dərdini anasına yox, “story”sində yazır.
Bir uşaq atasının çiyninə deyil, internetin sərt küləyinə söykənməyə çalışır.
İctimai yerlərdə başını telefonundan qaldırmayan gənclər böyüyür… amma böyümək anlamını itirir.
Valideynlər isə “uşaq sakitdirsə, deməli, hər şey qaydasındadır” deyə düşünür…
Halbuki uşaq sakit olanda — bəzən içində fırtına qopur.
Yorğun Gözlər, Sual Edilən Ruhlar
İmtahan nəticələri açıqlananda bir çox gəncin gözündə eyni sual görünür:
“Mən niyə bacarmadım?”
Heç kim soruşmur ki, bu uşaq bəlkə də aylarla tək qalıb, heç kimə deyə bilmədiyi qorxuları ilə boğuşub, telefona sığınıb, yatmadığı gecələrin səbəbi hədəf yox, psixoloji yük olub.
Məktəblərdə bilikdən çox yarışma hökm sürür, evlərdə sevgi deyil, müqayisə danışır:
— Filankəsin oğlu 650 yığdı…
— Sən niyə bacarmadın?
Əslində isə heç kim uşağın ruhunu soruşmur. Heç kim onun nə qədər yorulduğunu görmür.
Onu ən çox yoran dərslər yox, anlaşılmamaqdır.
Sosial Şəbəkələrin Boşluqları
Sosial şəbəkələr gənclərin canına yavaş-yavaş sirayət edən görünməz bir zəhər kimidir.
Orada hər kəs xoşbəxt görünür, amma heç kim xoşbəxt deyil.
Orada hər kəs uğurludur, amma heç kim mübarizəni göstərmir.
Orada hər şey mükəmməldir, amma heç nə real deyil.
Bu mükəmməllik dekorasiyası uşaqların özlərini dəyərsiz görməsinə səbəb olur.
Və sonra bir gün, heç kim gözləmir — xəbərlər gəlir:
“Gənc qız özünə qəsd etdi…”
“Yeniyetmə intihar edib…”
Hamı təəccüblənir. Hamı “belə sakit uşaq idi” deyir.
Heç kim isə onun içindəki qaranlığı zamanında duymadığını etiraf etmir.
Valideynlər övladlarının yanında telefon əvəzinə varlıq olmağı unudur.
Sual verməyi, dinləməyi, əlinin üstündən tutmağı unudur.
Bəzən bir uşaq sadəcə “Niyə belə hiss edirəm?” sualına cavab tapmayanda uçurumun kənarına sürüşür.
Halbuki bir ana baxışı, bir ata sözü, bir 20 dəqiqəlik söhbət, bəlkə də bir ömrü xilas edə bilər.
Ən Böyük Problemin Adı: Ünsiyyət Qıtlığı
Bu dövrün ən böyük problemi informasiya bolluğu deyil…
Ünsiyyət qıtlığıdır.
Telefon çoxdur, amma danışan yoxdur.
Şəbəkələr çoxdur, amma əlaqə yoxdur.
Dostlar çoxdur, amma ürək boşdur.
Və bu boşluq gəncləri özünə çəkən ən dərin quyuya çevrilir.
Bəlkə də biz bir gün anlayacağıq ki, uşaqlarımıza verəcəyimiz ən böyük hədiyyə telefon deyil — qulaq verməkdir.
Ən dəyərli dəstək internet paketi deyil — sevginin özüdür.
Ən güclü güvən onlara yeni telefon almaq deyil — yanlarında olmaqdır.
Gənclik dövrünün fırtınası telefonla yox, sevgi ilə sakitləşir.
Sosial şəbəkənin yaratdığı boşluğu isə tək bir şey doldura bilər:
İnsanlıq…
Uşaqlar, yeniyetmə və gənclər…
Siz ekrana baxarkən dünyanı qaçırmayın.
Siz telefonların işığında böyüməyin, insanlığın işığında böyüyün.
Hər baxış, hər söz, hər qucaq sizə canlılığı öyrətsin.
Çünki ən dərin şəbəkə ürəklərin bir-birinə toxunmasıdır,
və ən dəyərli bağlantı — sevgi ilə tutulmuş əldir.
Aynurə İnci
