Səkkiz dəqiqə
Atasan qürurunu, keçəsən inadından,
İncik olduğunu da çıxarasan yadından,
Boylanıb ümidlərin gündoğan tərəfinə
Ona məktub yazasan bu gecə öz adından.
Yazasan ki, susaraq həsrətimə alışma,
Gedişimə üsyan et, unutmağa çalışma,
Aş bütün əngəlləri, sərhədləri qırıb tök,
Aramıza sədd çəkən ayrılıqla barışma.
Yazasan ki, bir addım məsafədə dayanma,
Vüsal uzaq olsa da, çox yaxındır yol amma.
Hər dönüş bir ümiddir, hər ümid bir başlanğıc,
Ömür gözləmək üçün çox qısadır, yubanma.
Yazasan, tənhalığın ağrısı da səngimir,
Sənsiz şeirlərim də dəyişib ahəngini,
Ürəyim qəm bağlayıb adını söyləməkdən,
Gözlərim yuyulmaqdan itirib öz rəngini.
Yazasan ki, bilmirsən, yoxluğuna əsirəm,
Səndən incimirəm e, mən özümdən küsürəm.
Acığımı çıxıram sən sevdiyin hər şeydən –
Dodağımı yeyirəm, saçlarımı kəsirəm.
Yazasan ki, getməklə öz evimi yıxmışam,
Sonra giley edəsən: Nə tez yaddan çıxmışam…
Göz yaşın ləkə sala yazdığın sətirlərə,
Kağızın sol küncünə yazasan: Darıxmışam…
Yazasan ki, sənin də qəlbinə qəm yığılsa,
Gecələrin qoynunda ruhun qəfil sıxılsa,
Desən ki, “Darıxıram, qurban olum, qayıt, gəl”,
Allah haqqı, gələrəm, lap dünya da dağılsa…
Ya da dəli şeytanın dediyinə uyasan,
Səhərlərin birində qapısını döyəsən.
Səkkizcə dəqiqəyə sığdırıb hisslərini,
Bir şeir oxuyasan, “Gəl barışaq” deyəsən…
Sevil Gül Nur
TƏHLİLİ:
Bəzən bütün bir ömrün ağırlığı, bir insanın içində daşıdığı sevgi, qırılan ümidlər və keçmişə sarılan həsrət yalnız bir neçə dəqiqəyə sığa bilir. Sevil Gül Nurun “Səkkiz dəqiqə” adlı şeiri məhz bu cəmi səkkiz dəqiqənin içində zamanın, məkanın və qürurun arxa plana çəkildiyi, sevginin qürurdan üstün tutulduğu bir daxili monoloqdur. Bu şeir, təkcə bir sevgi etirafı deyil, həm də insanın özü ilə barışmaq cəhdidir.
Şeirin başlanğıcında müəllif oxucunu qürurla vuruşan bir daxili savaşın içinə çəkir. Hisslər susur, amma səssizliklə yanaşı özünü təkzib edən bir çağırış baş qaldırır: “Atasan qürurunu, keçəsən inadından.” Bu misra ilə müəllif sevginin bəzən təkbaşına kifayət etmədiyini, onu qorumaq üçün insanın özündən, inadından, hətta incikliyin içində gizlənən eqosundan vaz keçməli olduğunu vurğulayır.
Şeirin mərkəzi hissələrində sanki bir məktub yazılır – qarşı tərəfə deyil, insanın öz ürəyinə. “Yazasan ki, getməklə öz evimi yıxmışam” – bu etiraf insanın ayrılıqdan sonra özünü necə dağıtdığını, necə sındığını göstərir. Sevil Gül Nur burada ayrılığı yalnız fiziki yoxluq kimi deyil, daxili viranəlik kimi təqdim edir.
Şairənin dili çox şəfqətli, lakin bir o qədər də qətiyyətlidir. “Ürəyim qəm bağlayıb adını söyləməkdən” misrası, sevginin bir simvol halına gəlməsini, bir adın belə insanın qəlbində necə bir dağ kimi durduğunu göstərir. Bu, təkcə bir insanın yoxluğu deyil, onunla bərabər keçən bütün gözəl anların itkisidir.
Sevil Gül Nur bu şeirdə insanın sevgi qarşısında necə acizləşdiyini, amma eyni zamanda necə cəsarət tapdığını göstərir. Qürurla sevgi arasında gedib-gəlinən bir duyğular karnavalıdır bu şeir. O qədər real, o qədər tanış bir hisslə yazılıb ki, oxucu sanki özü yazır, özü danışırmış kimi hiss edir.
Şeirin son bəndində isə, müəllif ani bir impulsla hər şeyi geridə qoyub, sadəcə səkkiz dəqiqəyə bütün duyğuları sığdıraraq bir barışma təşəbbüsünə keçməkdən bəhs edir:
“Səkkizcə dəqiqəyə sığdırıb hisslərini,
Bir şeir oxuyasan, ‘Gəl barışaq’ deyəsən…”
Bu sonluq, bütün şeirdəki həsrət və ağrının içində bir ümidi, bir çıxış yolunu təqdim edir. Bəlkə də hər şeyə yenidən başlamaq üçün sadəcə səkkiz dəqiqə bəs edir. Səkkiz dəqiqəlik bir cəsarət, bir dürüstlük, bir səmimi etiraf…
Bu şeir, oxucuya sual verir: “Səkkiz dəqiqəlik bir cəsarət tapıb barışmağa çalışsaydın, nə dəyişərdi?” Bu baxımdan, Sevil Gül Nurun “Səkkiz dəqiqə”si yalnız bir poeziya əsəri deyil – bu, eyni zamanda insan qəlbinin ən incə nöqtəsinə toxunan bir vicdanın səsidir.
Uğurlar olsun həmişə, Sevil xanım!
Sevil Azadqızı
Azərbaycan dill və ədəbiyyatı müəllimi. Filoloq. Ədəbi təhlilçi və tənqidçi. Şair.
10.09.2025
