Sahibsiz Məzar
Səbuhi uzun illərdir ki, jurnalist idi, amma qarşısına çıxan bu sirr onu digərlərindən daha çox maraqlandırmışdı.
Hər dəfə şəhər qəbiristanlığından keçəndə bir məzar diqqətini çəkirdi. O, nə məşhur bir şəxsə aid idi, nə də üzərində böyük bir yazı vardı—sadəcə sadə bir daş və bir ad: Səlim Əhmədov (1943-1975).
Lakin maraqlı olan məzarın özü deyildi. Ən qəribəsi, hər həftə ora yeni, tər çiçəklərin düzülməsi idi. Heç kəs bu məzara yaxın bir qohumun gəldiyini görməmişdi. Qəbiristanlıq gözətçisi də bu sirri bilmir, sadəcə hər dəfə çiçəkləri orada tapdığını deyirdi.
Səbuhi qərar verdi ki, bu sirri açmalıdır.
Araşdırmaya ilk olaraq qəbiristanlıq idarəsindən başladı. Qeydiyyat kitablarına baxdı. Səlim Əhmədovun məzarının 1975-ci ildə qazıldığı yazılmışdı, lakin qohumları barədə heç bir qeyd yox idi. Səbuhi adın izinə düşərək şəhərin köhnə arxivlərinə baş çəkdi.
Orada tapdığı məlumatlar onu heyrətləndirdi.
Səlim Əhmədov adi biri deyildi. O, gənc yaşlarında bir qəzada ölmüşdü, amma onun haqqında yazılan qeydlər çox qısa və qaranlıq idi. O, rəsmi sənədlərə görə subay idi, ailəsi yox idi və qəbrinə kimin sahib çıxdığı məlum deyildi.
Ancaq daha dərinə gedəndə başqa bir ad ortaya çıxdı: Leyla Həsənova.
Səbuhi Leyla Həsənovanı tapmaq üçün şəhərin kənarında köhnə bir məhəlləyə yollandı. Kiçik, darvazası paslı bir evin qarşısında dayandı və qapını döydü.
Qapını yaşlı, lakin hələ də gözlərində həyat parıltısı olan bir qadın açdı. O, Səbuhi dinləyəndə dərin bir ah çəkdi və içəri dəvət etdi.
Oturanda qadın sakitcə danışmağa başladı:
— Bəli, o çiçəkləri mən qoyuram. Və bunu düz qırx ildir edirəm.
Səbuhi diqqətlə onu dinləyirdi.
— Səlim mənim gənclik sevgim idi. O, mənimlə ailə qurmaq istəyirdi, amma ailəm bu izdivaca icazə vermədi. O zamanlar sevgi üçün mübarizə aparmaq çətin idi… Mən isə qorxdum.
Qadının gözlərində yaş parladı.
— Səlim o gün məni son dəfə görmək üçün yanıma gəldi. Mən ona qapını açmadım. O isə hirslə küçəyə çıxdı və… avtomobil qəzasına düşdü.
Səbuhi dərindən nəfəs aldı.
— Özünüzü günahlandırırsınız?
Leyla başını yellədi.
— Hər gün. Hər gecə. Ona görə də hər həftə qəbrinə çiçəklər aparıram. Mən o məzarı sahibsiz qoymağa haqqım yoxdur.
Səbuhi sükut içində onu dinlədi. Bir neçə dəqiqə sonra qadın başını qaldırdı və sakit səslə dedi:
— Amma bilirsiniz? Bəzən elə gəlir ki, o, məni bağışlayıb. Sanki o məzarın yanında dayananda onun nəfəsini hiss edirəm.
Səbuhi dərindən düşündü. O, bu hekayəni yazacaqdı. Amma nəşr edəcəkdimi?
Bəlkə bəzi sirlər sirr olaraq qalmalı idi…
