Sevincin pandemiyası (esse)
(“Deyirlər çox qorxulu virusdu”..”hə, hə, insanları kütləvi surətdə qırır”…”dünən xəbərlərdə dedilər, bizim ölkəyə də gəlib çıxıb”…)
İnsanların qorxu, təşviş içərisində gözlədikləri virus artıq ölkəmizə ayaq açmışdı. Adamlar tez-tez analizlər verir, cavabını səbirsizliklə gözləyir, neqativ-ə sevinir pozitiv-i göz yaşıyla qarşılayırdı. Həyat tərsinə çevrilmişdi sanki.
Aman Allah, nə qədər qorxunc imiş. Gecəsi gündüzü yoxmuş ölümün. Hər gün tükürpədən xəbərlər…Sıradan insanlar deyildi təkcə, tanınmış, mötəbər adamlar, adlı-sanlı müğənnilər, səhnə adamlarını da apardı bu virus. Dilimizə təzə sözlər də yoluxmuşdu bu virusla. İlk dəfə epidemiya, pandemiya sözünü onda eşitdim. Olduqca nifrət etdim bu sözə. Sonra isə….
…Yavaş yavaş azalırdı ölənlərin sayı. Ölümü də adi qarşılayırdıq. Və…şükürlər olsun ki dünyanı cənginə alan, ta uzaq Çindən gələn bu fəlakətə son qoyulmuşdu. İnsanlar bir biriylə ürəklə salamlaşırdı, bir-birinə şübhə dolu baxışlar azalmışdı….
Günlərin bir günü ölkəm, bu azad, bu abad vətənimdə yeni bir virus aşkarlandı . Yox, yox, bu bayaqkı qədər qorxunc, vahiməli, ölüm saçan deyildi. Əksinə yaşamı uzadır, əhval ruhiyyəni yüksəklərə qaldırırdı.
Sevinc, gülüş saçırdı bu pandemiyaya çevrilən virus. Adamlar bir birindən qaçmır, əksinə topalaşırdılar bu sevincin başına. Yayıldıqca yayılırdı hər yerə. Ən əsası da bu pandemiyada ölüm yox idi. Sevinc pandemiyası adlanırdı. Arzularım yerinə yetmişdi. Mənim ölkəmdən yayıldı bütün dünyaya. Kinli ürəkləri fəth etdi, silah tutan əllər boşaldı sevincdən. Tanklar, pulemyotlar sevinc qığılcımı saçırdı. Parklarda topalaşan gənclər, körpələr evindəki balacalar hətta qocalar evindəki yaşlılar da yoluxdu bu virusa-sevinc virusuna. Bütün dünya sevincə qərq oldu. Mən bu sözü sevməyə başladım, yox-yox hətta çox sevdim..pandemiya-sevincin pandemiyası!
