SON GÖRÜŞ
Hava tutqun idi. Bakı küləyi dənizdən qalxıb şəhərin daş küçələrində dolaşır, keçmişin tozunu göyə sovururdu. Kamran yolun kənarında dayanıb düşüncələrə dalmışdı. Telefonunun ekranına baxdı – bu gün 17 oktyabr idi. On dörd il əvvəl həmin gün tale onu dəyişdirmişdi…
2009-cu il
Universitetin son ili idi. Kamran auditoriyada həmişə arxa sırada oturardı. Çox danışmazdı, öz aləmində idi. Bir gün yeni tələbə gəldi – Lalə. O, Kamranın tam əksi idi. Hər dərsdə fəal iştirak edər, gülərüzlüyü ilə hər kəsi özünə cəlb edərdi. Amma Kamranın Lalə ilə bağlı fərqli hissləri vardı. O, qızın gözlərində bir kədər görürdü. O kədər Kamrana tanış idi.
Vaxt keçdikcə onların arasında qəribə dostluq yarandı. Lalə hər axşam universitetdən sonra bulvara getməyi sevirdi. Deyirdi ki, dəniz dalğalarının səsi onu rahatlaşdırır. Kamran isə Lalənin yanında olanda özünü fərqli hiss edirdi, sanki həyatında ilk dəfə olaraq onu doğrudan anlayan biri var idi.
Bir gün Lalə qəfil dedi:
– Kamran, səncə, insan həyatda həmişə xoşbəxt ola bilərmi?
Kamran gülümsədi:
– Həmişə yox. Amma bəzən bir anlıq xoşbəxt olmaq da bəs edir.
Lalə gözlərini dənizə dikdi və susdu.
O gün Lalə sonuncu dəfə universitetə gəldi. Ertəsi gün o yoxa çıxdı. Nə nömrəsi açıq idi, nə də sosial şəbəkələrdə bir iz vardı. Kamran əvvəlcə düşündü ki, bəlkə xəstələnib. Sonra müəllimlərdən eşitdi ki, Lalə rayona köçüb.
Lalə getdi. Kamran isə onun qoyub getdiyi boşluqla yaşamağa davam etdi.
İndiki zaman – 2025-ci il
Kamran yavaş addımlarla bulvara doğru gedirdi. İllər keçsə də, Lalənin dalğalarla pıçıldaşan səsi hələ də qulaqlarında idi. Birdən addımlarını saxladı. Gözlərinə inanmadı. Qarşıda, dəniz kənarında dayanıb suya baxan bir qadın vardı.
“Lalə!”
Kamranın qəlbi sürətlə döyünməyə başladı. O, Laləyə tərəf getdi, amma addımları ehtiyatlı idi, sanki bir xəyalın yox olub getməsindən qorxurdu. Lalə çevrildi. O, Kamranı görəndə donub qaldı. Gözlərində eyni kədər vardı.
– Kamran? – səsi titrədi.
– Lalə… Bu illər ərzində harada idin?
Lalə gülümsədi, amma bu gülümsəmənin içində kədər gizlənmişdi.
– Çox uzaqlarda… Mən sadəcə getməli idim.
Kamran nəfəs aldı.
– Amma niyə? Mən səni o qədər axtardım…
Lalə susdu, gözlərini yerə dikdi. Sanki danışmaq istəmirdi. Kamran anladı ki, bəzi sualların cavabı olmur.
– Heç olmasa, indi necəsən? – Kamran soruşdu.
Lalə dənizə baxdı, sonra sakitcə dedi:
– Mən bu dünyadan gedirəm, Kamran.
Kamranın ürəyi sıxıldı.
– Nə danışırsan?
Lalə gözlərini yumdu.
– Xəstəyəm, Kamran. Az qalıb…
Bu sözlər sanki Kamranın beynində partladı. O, bir şey deyə bilmədi. Lalə isə yenə gülümsədi:
– Amma narahat olma. Mən xoşbəxtəm. Çünki sonuncu dəfə buraya gəldim. Səni gördüm.
Kamran ona sarılmaq istədi, amma sanki görünməz bir qüvvə onları ayırırdı. Lalə bir addım geri çəkildi.
– Əlvida, Kamran… – deyə pıçıldadı və yavaş-yavaş uzaqlaşdı.
Kamran onu saxlamaq istədi, amma ayaqları yerə mıxlanmışdı. Lalə izdihamın içində yox oldu.
Həmin gecə Kamran internetdə Lalənin adını axtardı. Və nəhayət, bir xəbər tapdı.
“Lalə Məmmədova 2015-ci ildə xərçəng xəstəliyindən dünyasını dəyişib.”
Kamranın əlləri titrədi. Xəbər real idi. Şəkildəki Lalə – onun tanıdığı Lalə idi.
Onda bu gün bulvarda gördüyü kim idi?
Kamranın ürəyi sanki sinəsinə sığmırdı. Xəbəri təkrar-təkrar oxuyurdu, amma gözləri ona inanmırdı. 2015-ci ildə vəfat edib? Bəs bu gün gördüyü Lalə kim idi? Onunla danışan, gülümsəyən, “əlvida” deyən qadın…
Telefonunu yerə qoydu. Otaqda dərin bir sükut vardı. Əlini başına qoyub fikirləşdi: “Bəlkə kimisə ona oxşatmışam? Bəlkə təsadüf idi?”
Ancaq yox… Lalənin gözləri, səsi, hətta ətri belə eyni idi. Ürəyində qəribə bir qorxu hissi peyda oldu. Ölmüş biri ilə danışmaq mümkündürmü?
