İnsan ölçüsü
Hər insan dilinin sözü qədərdir,
Baxış bucağında gözü qədərdir,
Əqidə əmsalın düzü qədərdir ,
Şəffaf çeşmələrin gur suyu kimi.
Sirkə tünd olduqca qabını qırar,
Haqqına istinad naşını yorar,
Nifrətin güc gəlsə, vicdanı sarar ,
Çənbəri qaranlıq, kor quyu kimi.
İnsanı əməli hərdən sındırar,
Qəlbə qora düşsə, közü yandırar,
Mənfəət mənliyi necə qandırar?
Şeytan ürək qırar, öz huyu kimi.
İnsan saf olmalı arzun, niyyətin,
Nadana dürüstlük çətindir — çətin,
Dildə dastan olan haqq-ədalətin
Yalanı göstərmə bir boyu kimi.
SEVDİYİM KİMİ
Bilirsən mən necə sevirəm səni?
Xəstənin könlünə nar düşən kimi
Atəşlər içinə qar düşən kimi
Bilirsən mən necə sevdim ,əzizim?
Ölüm pəncəsində sonuncu ümid,
Olmazlar içində ani qığılcım,
Ümidə sarılıb yaşamaq kimi
Ən ağır yükləri daşımaq kimi.
Yanımda olasan da, olmasan da bil
Bu ürək sevməkdən yorulan deyil
Ümidi bağlayıb min bir gümana
Düşsəm də borana,qəfil dumana
Mən səni sevirəm bilirsən necə?
Qışda çiçək açan bir nübar kimi
İçimdə boğulan bir qübar kimi
Bax bütün dünyanı özümə qarşı,
Bir qoşun düzəldib gətirsəm də mən
Didib ürəyimi bitirsem də mən
Ömrü son mənzilə yetirsəm də mən
Yenə sevəcəyəm sevdiyim kimi
Mən özüm sevməyi bildiyim kimi ….
MƏNİM BU ŞƏHƏRDƏ KİMİM VAR AXI?
Könlüm həsrət yüklü, elə tənhayam,
Mənim bu şəhərdə kimim var axı?
Sədası boğulan harayam-hayam,
Mənim bu şəhərdə kimim var axı?
Bir qərib, durmayan köçündən ayrı,
Düşübdür könlümə çəməni, çayrı.
Kökündən aralı olmuşam sayru,
Mənim bu şəhərdə kimim var axı?
Tənha pəncərələr seyrimə yorğun,
İntizar daşıyan baxışlar durğun.
Bu dəli şairə qəminə vurğun,
Mənim bu şəhərdə kimim var axı?
Bir az dəli Kürdən cürət almışam,
Bir az öz qəlbimdə sözlə dolmuşam.
Bu boyda şəhərdə tənha qalmışam,
Mənim bu şəhərdə kimim var axı?
Az sinə gərmədim dərdə qəhərə
Hər gecə min ahla çıxdım səhərə
Sığışa bilmədim mən bu şəhərə
Mənim bu şəhərdə kimim var axı?
XƏQANİ ŞİRVANİNİN “SƏN MƏNƏ ANASAN, TƏBRİZSƏ ATA” ŞEİRİNƏ NƏZİRƏ
Yurdundan, elindən aralı şair,
Vətən həsrətindən yoğurar şeir.
Yurda bağlı olar bütün duyğular,
Yorar qəlb evini həsrət, qayğılar.
Gəzdiyin oylaqlar doğma olsa da,
Vətən torpaqları düşəcək yada.
Torpağa bağlısa köklərin — əyər,
Vətən sevgisindən alınar dəyər.
Aradan əsrlər keçsə min illər,
Sözün xatirəmdən göz yaşı silər.
Mən də sənin kimi yurduma uzaq,
Kəsir buz qəlbimi hərdən qar, sazaq.
Yaradan bəxş edib bir hikmət əta,
Etmək istəmirəm sözümdə xəta.
Dövran tərsə düşüb, tərsinə gedir ,
Sənin anan mənə atalıq edir.
Şirvan dizlərində mən elə bəndəm,
Bilmirəm, mən hansı şəhərəm, kəndəm.
Bu məhzun könlümü necə ovudum?
Ana, həsrətimi necə sovudum?
Ana qucağından ayrılan uşaq
Ata ocağına sığınar ancaq.
SONET
Əqidə mülkündə gözü toxların,
Amalı kirlənməz zərbə vurduqca.
Arxadan atılan,dəyən oxların,
Silinməz yarası dünya durduqca.
İlahi ədalət tutacaq yerin,
Hər əməl biçilən dondur insana.
Deyilən düz sözün fitrəti dərin,
Haqqın mərhəməti məlhəmdir cana.
Bu qədər niskili daşıyır ürək,
Təsəlli eyləmir şeirdə əsla.
Vicdanı ləkədən qorumaq gərək,
Sonra əməlindən gəlməsin bəla.
Şairə qələmi verib Yaradan,
Ki , onlar seçsinlər ağı qaradan.
Şəfa Səfəvi
