Övladıma nəsihət
Sözlərimə yaxşı qulaq as ,övlad,
Atadan-anadan mirasdır xoş ad.
Hər işdə, hər zaman Allahı tanı,
Çünki o xəlq etmiş hər bir insanı.
Çalış var- dövlətin hərisi olma,
Haram gövhər olsa,əlinə alma.
Halal az olsada, ona qane ol,
Düzlüklə gözəldir həyatda hər yol.
Yalançı, haramxor kəsdən uzaq ol,
Səni də cəlb edər anidən o yol.
İcazən olmayan işə girişmə,
Artıq olub, əl-ayağa ilişmə.
Hər vaxt böyüklərin yolunu gətir,
Ədəb, ərkan olsun yoluna çətir.
Əməlin dilinlə həmahəng olsun,
Əqidən yolunda mayak tək dursun.
Səndən yaxınların örnək götürsün,
Adın gələn anda,üzləri gülsün.
Vaxt gələr,verilən ömür-gün bitər,
Həyat dövr eyləyib sonluğa yetər
.
Çalış yaxşılıqla çəkilsin adın,
Yaxşı əməl olar sonda imdadın.
Nə gözəldir bahar çağı
Yerlər-göylər nur içində alışır,
Cana gələn torpaq sanki danışır,
Gözəlliklər bir-birinə qarışır.
Nə gözəldir bahar çağı, ay Allah!
Bürüyüb yamacı gül-çiçək tamam,
Rənglərdən qalmayıb burda natamam,
Goy üzü ulduzla alışıb yaman.
Nə gözəldir bahar çağı, ay Allah!
Kol altından bənövşələr gəl deyir,
Məni qoxla, dəstə-dəstə dər deyir,
Yar telinə incə-incə sər deyir.
Nə gözəldir bahar çağı, ay Allah!
Səhər şehi mirvari tək düzülər,
Şəlalənin əli dağdan üzülər,
Abi-həyat çeşmələrdən süzülər.
Nə gözəldir bahar çağı, ay Allah!
Şeyda bülbül nalə çəkər avazla,
Zili, bəmi qoşa gələr hər yazla,
Təbiət də işvələnər min nazla.
Nə gözəldir bahar çağı, ay Allah!
Yazın xoş ətrini küləklər yayar,
Gözəllikdən nə göz, nə könül doyar,
Məst olub sevgidən dünya da uyar.
Nə gözəldir bahar çağı, ay Allah!
Lovğa qoç
Bir quzu böyüyüb qoçu olmuşdu,
Kökələrək ətə-qana dolmuşdu.
Özündən böyüyə kəllə atırdı,
Guya ki hər kəsə gücü çatırdı.
Bir gün o, talada rast gəldi şirə,
Həmlə etdi ona, ta yerə sərə.
Şir də işə salıb pəncələrini,
Güclü bir zərbəylə qırdı belini.
Sonra üzün tutub yarımcan qoça,
Dedi, gənc ömrünü tez verdin heçə.
Meydana girəndə bax nəsibinə,
Diqqət elə şirin qorxunc səsinə.
Qəhrəmanlıq soyunuza yaraşmaz,
Bir cüt buynuz ilə igidlik aşmaz.
Buynuzun çıxsa da, qoyun oğlusan,
Qurbanlıq kəsilən yağlı toğlusan.
Quzu qoç olsa da, qəhrəman olmaz,
Qazanlardan yeri heç əskik qalmaz.
Zəfər günü
Xalqım, təbrik edirəm
Əziz Zəfər gününü!
Zəfər sözü şüar tək
Gəzsin oba, elimi.
Bu gün hər kəs sevinclə
Şadlıq, bayram eləsin,
Zəfərimiz şərəfinə
Gözəl sözlər söyləsin.
Şəhidlər hünəriylə
Soldu düşmən növrağı,
Ucaldı Zəfər günü
Doğma Vətən bayrağı.
Şövqlə bayram eyləyək
Böyük Zəfər gününü,
Dinləyək məhəbbətlə
Ana vətən himnini.
Bu xoş zəfər günündə
Kor olsun düşmən gözü!
Gözəl şüara dönsün,
Dillərdə zəfər sözü!
Vəfasız dost
Tısbağa qurbağayla möhkəm dava elədi,
Ona tutub üzünü ağır sözlər söylədi.
Dedi, sənin ay yazıq, gözlərin dombalandır,
Zəhlətökən qurultun sanma, yadda qalandır.
Mən sürüşkən dərindən yamanca iyrənirəm,
Ən kifir məxluq kimi ancaq səni görürəm.
Neçə vaxtdır, səninlə mən niyə dost olmuşam?!
Özümü nahaq sənlə bir cərgəyə qoymuşam.
Göl sahibi timsahın gərək yanına gedəm,
Burdan getməyin üçün çoxluca xahiş edəm.
Onun sərt sözlərindən çox pərt oldu qurbağa,
Udqunaraq kədərlə o baxdı sola-sağa.
Dedi, ağır sözlərin qəlbimi yaraladı,
Dostluq adlı qalamı kökündən paraladı.
Nəçə ildir, səninlə biz mehriban dost idik,
Bir yerdə, bir süfrədə çoxlu duz-çörək yedik.
Bir anda üzü dönmək de, sənə yaraşarmı?
De, dost dostun üstünə tənə edib coşarmı?
Bir anda üzü dönən dost bənzər dayaz çaya,
Əsla ondan təşnələr su içməz doya-doya.
Keçmiş dostluq xətrinə mən sənə lağ etmərəm,
Səninlə bundan belə, bircə addım getmərəm.
Qaynar qazana donüb daxilini göstərdin,
Mən dostun zahiriylə qəlbin eyni istərdim.
Bizlər uşaq olanda.
Bizlər uşaq olanda
Nənələr qocalardı,
Çöhrələri qırışar,
Saçları ağarardı.
Uzun don geyərdilər,
Bayatı deyərdilər.
Baş qoyardıq nənənin
Yorğun dizləri üstə,
Onlar layla deyərdi,
Bizə həzin, ahəstə.
O laylalar bizləri
Sanki sehirləyirdi,
Qulağımız yox,
Onu ruhumuz dinləyirdi.
Qırışmış əllərini
Telimizə çəkərdi,
Kövrəlib bəzən gizlin
Göz yaşı da tökərdi.
Cehizlik sandığında
Vardı yadigarları,
Çıxarıb qoxlayardı
Gizlin-gizlin onları.
Cavanlığın ətrini
Əşyalardan alardı,
Acı, şirin günləri
Belə yada salardı.
Bağlayardı astaca
Sandığın qapağını,
Ah, onlardan alardı
Mənəvi dayağını.
Təndirin yan-yörəsin
Silib suvaqlayardı,
Çörək bişirmək üçün
Arada qalayardı.
Ətrafa yayılardı
Çörəyin gözəl ətri,
Sinəmizə çəkərdik
Doya-doya bu ətri.
Bizə xırda kökə də
Bişirərdi nənəmiz,
Durmadan işləyərdi
Təndir üstə çənəmiz.
Çörək bişəndən sonra
Təndir üstə olardıq,
İsti təndir içinə
Ayağımızı salardıq.
Közlərin istisiylə
Ruhumuz dincələrdi.
Bəzən də, külün altdan
Kartof ətri gələrdi.
Yeyərdik deyə-gülə
Küldə bişən kartofu,
Bəzən də, dalaşardıq
Kimə düşübdür çoxu?!
Nənəli günlərimiz
Çevrildi xatirəyə,
Həkk olubdur o günlər
Sevgi ilə ürəyə.
