Ruh və kölgə
Çıxıb gedəcəyəm bu ömürdən də,
ölümün ən uzaq adalarına.
Orda hava başqa, fəsil də başqa,
orda ağac həsrət budaqlarına.
Orda meyvə vermir arzular bağı,
orda ümidləri suvarmır yağış.
Orda gecələrin sabahı olmur,
ha saat zəngini qurmağa çalış.
Boylanmır arxanca sarı xəzəllər,
payız günəşinin son şüaları.
Nə də böyük çillə, ilik donduran,
lopa-lopa yağan dekabr qarı.
Orda havalanmaz dəli küləklər,
işıq dirəkləri ardınca qaçmaz.
Zülmət gecələrin tənhalığından
küçə fənərləri özünü asmaz.
Məni də unudar bir gün şeirlər,
sözlər uçub gedər bir-bir sətirdən.
Şeir özün asar, qələm sındırar,
küsüb çıxıb gedər müəllifindən…
Səndən sonra
Səndən sonra qalxmaq da var,
könlümdəki məzarlıqdan boylanmaq
ayrılığa acıq vermək…
Yaşamaqmı?!
Ölmək də var, ölmək də.
Səndən sonra bu dünyaya oyanmaq var,
içimdəki qaranlıqdan…
Bu ömürün saatını
gecəsinə gündüzünə
bölmək də var, bölmək də.
Səndən sonra toparlanıb durmaq da var,
ağrıların qabağında
suallara cavab tapmaq…
Dəli kimi acı-acı
gülmək də var, gülmək də.
Səndən sonra yaşamağı öyrənmək var,
bu ömürün sükanını ələ alıb
işıqforsuz, əyləcsiz də
çıxıb getmək, qəzalara
sürmək də var, sürmək də.
Səndən sonra misralarla danışmaq var,
sözlər yatmır şeirlərə.
Səndən sonra səni dostum,
nə zülümlə ürəyimdən
silmək də var, silmək də…
Eşq qadını
Hey, gedən yolçu,
gecələrə məndən salam söylə.
De ki,
mən həmin O
eşq dəlisi olan qadınam!
Qorxma,
bütün dəlilərin gözləri böyümüş,
saçları pırtlaşıq olmur.
Sən Leyli ilə Məcnunu tanımısan təkcə,
mən Allahdan gizlin doğulan,
atəşlə küldən yoğrulan eşq qadınıyam.
Hey, gedən yolçu,
gecələrə söylə,
mən dərdlərindən kərpic-kərpic
Bəzz qalası hörən qadınam.
Ömrü şama bənzəyən,
gilə-gilə əriyən,
kiminə işıq,
kiminə istilik verən qadınam.
Azadlığı üçün odda yanan,
övlad üçün günaha batan qadın…
Mən həmin o qadınam,
eşq dəlisi…
De ki…
Gördün darıxırsan məni xatırla,
aç bax səndə qalan xatirələrə,
çəpəki süzməmi, iynə sözləri,
de ki, – unutmaram, gülüşün haqqı.
And iç, ayaqlarım dəyən yollara,
de ki, – yığmayacam gözümü yoldan,
and olsun yollarda qalan şəklinə,
ta ki gələnəcən, gəlişin haqqı.
De ki, – tanıyacam addım səsini,
ürəyim çıxacaq tappıltısına,
pillələr öpəcək ayaq izindən,
and olsun, and olsun, yerişin haqqı.
De ki, hələ nəmdi öpdüyüm yerlər,
de ki, soyumayıb canından istim,
de ki, yastığında telim qalıbmış,
dodağımda qalan öpüşün haqqı.
Əlli yaşıma
Salam mənim əlli yaşım,
salam, mənim yarım əsrim.
Salam, uçmuş, sınıq-salxaq,
dam – tavanı çökmüş qəsrim.
Salam, çiliklənmiş ömrüm,
salam, salam, salam, salam…
Kim dedi ki, mən gəlmişdim,
bu dünyada düşüb qalam.
Salam, dağıdılmış yuvam,
salam, sınmış yumurtalar.
Salam, sinəmin altında,
bətnimdə ölmüş balalar.
Salam, unudulmuş Qadın,
seçilməyən gül dəstəsi.
Ömrün “Həyat” adlı barda
uduzmuş qumar xəstəsi.
Salam, əziz doğmalarım,
salam, tanış və dostlarım.
Utansam da qonaq gəlin,
nə olsun yox, ev, bostanım.
Salam, cibimdə son qəpik,
salam, sonuncu ərzağım.
Dolabdakı köhnə donum,
saçımda sınıq darağım.
Salam mənim tənha gecəm,
gecəmə şahid şeirlər.
Mənimlə birgə ağlayıb
varağa tökülən sözlər.
Salam, sonuncu gülüşüm,
salam, son öpdüyüm adam.
Üstündən çox zaman keçib,
unutmusan, indi yadam.
Salam, tətikdəki barmaq,
daraqda sonuncu gülləm.
Atəş açsan ölməyəcəm,
sonda yenə mənəm gülən!
